مقاومت مدنی هنوز در ایران امتحان نشده است. مقاومت مدنی یعنی اقدام غیرخشونت‌آمیز عده زیادی از مردم به انجام کاری که به نماد مخالفت با ارزش‌ها و نظم حکومت تبدیل شود. از نظر ما سه پیش نیاز وجود دارد:

۱. ترسیم آینده‌ای قابل اطمینان و دموکراتیک.
۲.انتخاب کنش‌های کم‌ هزینه.
۳. دعوت هر چه بیشتر طیف ساکت به مشارکت در مقاومت. هر چقدر مشارکت بیشتر باشد، مقاومت کم‌هزینه تر خواهد بود.

اینکه به خاطر رهایی از ستم بی‌ حد جمهوری اسلامی، به حمله نظامی خارجی روی خوش نشان دهیم، مثل این است که برای مقابله با تومور مغزی با چکش به جمجمه کسی بزنیم. تجربه‌های عراق، افغانستان و سوریه کافی نیستند؟ به جای دلخوش کردن به خارجی‌ها، با قبول مسئولیت، مقاومت مدنی را گسترش دهیم.

با شکست اصلاحات دو جبهه اصلی در گذار به دموکراسی وجود دارد:

مشروطه خواهان: که هدفشان حاکمیت قطعی مردم است مشروط به حفظ ارزش‎های دموکراتیک.

براندازان: که هدفشان قبل از هر چیز دیگر براندازی ج ا اسلامی است و برای رسیدن به این هدف هر وسیله‌ای را قابل توجیه می‌دانند. 

تفاوت این دو گروه، بر سر چگونگی تغییر است. بیانیه اخیر خاتمی با عدم ارائه راه حل انتخابات آزاد برای انتخاب نوع حکومت، صحنه را برای براندازانِ صرف، خالی و عملا خود و همفکرانش را از موضوعیت تغییر برای دستیابی به دموکراسی، خارج کرده است.

آقای خاتمی گرچه از شکست اصلاحات می‌گوید اما با گفتن این که تغییر رژیم ممکن نیست، روش‌های اصلاح‌طلبانه‌ای را برای حل مشکلات پیشنهاد می‌کند که به اعتراف خودش، در چارچوب نظام فعلی، قابل انجام نیستند!

تنها مانع خاتمی و همفکرانش برای ایجاد تغییرات اساسی، مقاومت ذهنی خودشان است، نه واقعیات جامعه. با وجود این، هنوز دیر نشده و ایشان باید مانند آقای موسوی، با انتخاب راه حل همه پرسی قانون اساسی و مقاومت مدنی به جای براندازان به مشروطه خواهان کمک کنند.